Levensechte & eerlijke verhalen kunnen jou inspireren om nieuwe kansen te grijpen.
Daarom getuigt in elke aflevering van mijn podcastreeks ‘Rising from the ashes’ een succesvolle vrouw over haar loopbaan. Voor wie liever leest dan luistert, is hier een blogversie van de verhalen beschikbaar!
En ik geef graag zelf het startschot met mijn eigen een parcoursl. Een parcours met de nodige hobbels. Lees even mee en ontdek mijn 2 belangrijkste levenslessen die ik met jou wil delen.
Wat wil je later worden?
Als kind was het heel lang mijn droom om ‘kinderdokter’ worden. Ik wou kindjes genezen, kindjes zoals mijn broer. Toen ik 6 jaar was, werd mijn peuterbroertje namelijk voor langere tijd in het ziekenhuis opgenomen. Hij is echt zwaar ziek geweest en die persoonlijke situatie had een grote impact op mij, als kind. Ik ben dan wel geen dokter geworden, maar ik ontwikkelde op dat moment de wens om voor anderen te zorgen. Ik wou en wil hulp bieden aan mensen die vastzitten in het leven.
Duik zelf ook eens in je kindertijd. Velen vinden het ‘fluffy’ om bij hun jeugd stil te staan, maar wie weet beleefde jij ook wel een impactvolle gebeurtenis als kind? Een gebeurtenis die je mee vormde tot de persoon die je vandaag bent?
Studententijd
Als bij toeval ontdekte ik de opleiding ‘Toegepaste Psychologie’, maar achteraf gezien was die wel op mijn lijf geschreven. Ik was er tijdens mijn studententijd wel al vlug aan uit dat ik geen klinisch psycholoog wou worden.
Ik ken mezelf, ik zou moeite hebben om de problemen van anderen los te laten. Bovendien was ik ambitieus, ik wou kunnen doorgroeien op de werkvloer. Mijn ego speelde dus zeker ook een rol bij de keuze om arbeids- en organisatiepsychologie te volgen.
Tijdens mijn Master verdiepte ik me in het bedrijfsleven via keuzevakken. En Ik kreeg de kans om 7 maanden stage te volgen bij een gerenommeerde consultancy-organisatie.
De naam van die organisatie stond niet alleen mooi op m’n CV, ik leerde ook enorm veel bij op korte tijd. Ik ben die stageplek nog altijd dankbaar voor de sterke basis binnen talent- en competentiemanagement die ik daar ontwikkelde.
Ik was dan ook heel gelukkig toen ik daar na mijn stage een vast contract aangeboden kreeg.
De eerste job: road to burn-out
Ik zal er geen doekjes om winden. Na een drietal jaar gewerkt te hebben, raakte mijn vlammetje geblust. Inhoudelijk vond ik het een leuke job, maar een aantal punten werkten (voor mij!) niet:
- Er was weinig variatie in de jobinhoud.
- Ik botste op verschillen in cultuur, in waarden tussen mij en de organisatie. Waar ik een spontaan en informeel persoon ben, was de werkplek zeer formeel. Ik had het gevoel niet mezelf te kunnen zijn en zette een masker op vanaf de minuut dat ik het kantoor binnenwandelde.
- Het vele verloop van fijne collega’s en hoge werkdruk hadden een negatieve invloed op mijn motivatie.
Herken je je in die situatie? Ga dan zeker in dialoog met je leidinggevende. Vertel hoe je je voelt, kijk samen of het mogelijk is om zaken anders aan te pakken.
De intentie om dingen te veranderen was er bij mijn leidinggevende zeker, maar in de praktijk gebeurde er weinig.
En dan sta je daar als 25-jarige, met het gevoel dat je opbrandt. Ik had niet eens de energie om na het werk mijn vuilniszakken buiten te zetten. Ik kon mijn batterijen gewoon niet meer opladen.
Ik vond mijn situatie heel confronterend. Je wilt op jonge leeftijd niet toegeven aan het feit dat je op een burn-out afstevent. Vanuit de maatschappij krijg je het gevoel dat je dat recht ‘nog niet verdiend hebt’, omdat je nog maar pas werkt. Hoe vaak hoor je ouderen wel niet zeggen: “De jeugd van tegenwoordig kan niets meer aan”?
Een voorzichtige stap richting verandering
Ik voelde aan alles dat het tijd was voor verandering. Ik wou mijn ontslag geven en gaan reizen met een one-way-ticket. Ik lichtte mijn leidinggevende in over die plannen.
Zij wou me de vrijheid geven, maar vroeg me om na enkele maanden toch terug te keren. Ik zou zelfs loonopslag krijgen. Die zekerheid gaf me op dat moment ergens wel gemoedsrust. Ik kon op reis vertrekken en nadenken over wat ik echt wou en hoe ik wou evolueren, maar had wel een veilige context om terug te keren. Met de info die ik nu heb, zou ik dat niet opnieuw doen maar op dat moment was het wel een logische keuze.
Heel wat coaches roepen dat je moet durven springen. Ik ben helemaal voorstander van het idee dat je uit je comfortzone moet komen, maar je kijkt best ook naar welk comfort jij nog nodig hebt . Het is helemaal oké om ook voor een stukje comfort te kiezen.
Nieuwe job, nieuwe kansen
Na twee maanden reizen door Nieuw-Zeeland kwam ik open-minded terug. Er was echter weinig veranderd, waardoor ik nog steeds m’n ontslag wou geven. Op dat moment twijfelde ik nog sterk aan mezelf en mijn mogelijkheden, waardoor ik bevestiging nodig had van mijn omgeving.
Ik was nog niet zo zelfzeker als nu. Ik durfde nog geen eigen keuzes maken en echt naar mezelf luisteren.
Op dat moment belden mijn ouders me op. “We willen enkel dat je gelukkig bent. Als dat betekent dat je ontslag moet nemen, doe dat dan maar.” De dag nadien sprong ik en lag mijn ontslagbrief op tafel.
Ik kreeg de kans om vanaf het prille begin aan de slag te gaan bij een start-up in de HR-consultancy.
Dat betekende: mijn eigen job vormgeven, zelf een rol spelen binnen de onderneming en nadenken over hoe ik echt wil werken.
Ik heb daar heel leuke jaren beleefd en een bedrijf mee kunnen bouwen. En toen begon dat ondernemerschap echt te kriebelen. Tijdens de corona-periode besefte ik dat ik een zaak wou opstarten die volledig van mezelf was, waarin ik mijn eigen goesting kon doen.
Gewoon gaan
Ik wist nog niet goed wat ik wou doen en mijn imposter syndrome loerde steeds om de hoek, maar uiteindelijk startte ik Road to Remote op. Ik zou andere mensen leren hoe ze locatieonafhankelijk konden werken.
Ik had vele ideeën: ik wou coachings doen, een boek schrijven, een cursus lanceren. Van alles en nog wat, maar ik ben blij dat ik uiteindelijk gewoon met Road to Remote ben begonnen en van daaruit kon bijsturen. Ik leerde dat je gewoon ergens moet beginnen, actie is beter dan inactie.
En wat bleek? In het begeleiden van mensen naar remote werk, kwam ik steeds terug op ‘Wat zijn je talenten en drijfveren?’ en ‘Wat doe jij graag?’. Ik voelde aan dat ik mensen vooral daarbij wou en kon helpen, het remote-aspect kwam pas daarna aan bod. Ik groeide en maakte de sprong naar volledige zelfstandigheid met Road to Grow. Op dat moment breidde ik mijn aanbod ook uit naar onder andere loopbaancoaching.
Ondertussen zijn we anderhalf jaar, een zwangerschap en bevalling verder. Ik ben zo dankbaar voor de stappen die ik heb gezet, het pad dat ik heb bewandeld. Dat is voor mij de essentie: Maak bewust keuzes, waardoor je dicht bij jezelf blijft, die aansluiten bij het doel waar je naartoe wilt.
De glazen bol
Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, want alles zal afhangen van hoe ik evolueer als persoon. Maar ik weet wat mijn doel is, hoe ik wil leven en wat werk voor mij betekent: vrijheid, eigen uren kiezen, niet op de rem hoeven staan voor anderen… Die factoren zullen mij altijd in de juiste richting sturen bij keuzes.
Een heel verhaal. Hopelijk heb je er iets aan gehad. Ik heb alvast 2 belangrijke lessen geleerd die ook jou verder zullen helpen:
1. Begin gewoon ergens, zet een eerste stap. Het is zoveel gemakkelijker om vanuit beweging bij te sturen dan vanuit stilstand. Blijf niet twijfelen, want al doende zul je ontdekken in welke richting je wilt groeien, ongeacht waarmee je begint.
2. Geniet van het proces, want het is volledig oké om zoekende te zijn. Je bent een mens, dynamisch, je verandert over tijd. Probeer niet te veel onrust te vinden in het zoeken naar de exacte invulling van je doel. Sta gewoon stil bij de zaken die je graag doet en ontdek welke kleine stapjes je nog wilt ondernemen.
Net zoals ikzelf, blijft ook Road to Grow groeien en evolueren. Binnenkort lanceer ik een gloednieuw online traject waarin jij je talenten ontdekt en de job vindt die écht bij je past.